26/09/2022
Για τις εκλογές στην Ιταλία
Οι εξελίξεις στην Ιταλία αποτελούν ένα πολύ σημαντικό -αρνητικό- γεγονός που οι δημοκρατικές δυνάμεις έχουν την υποχρέωση να δουν από κοινού και να αντιδράσουν. Είναι πολύ ανησυχητικό ότι 70 χρόνια μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου μια φασίζουσα ακροδεξιά «παίρνει κεφάλι» και, νοσταλγεί, σύμφωνα με τις δηλώσεις της Μελόνι, τον Μουσολίνι. Δεν μπορώ να μην σχολιάσω ότι, ήδη, στην Ευρώπη έχουμε αντίστοιχα φαινόμενα όπως τον Όρμπαν στην Ουγγαρία, την Πολωνία, τη Σουηδία.
Κατά τη γνώμη μου υπάρχουν δύο παράμετροι που πρέπει να ληφθούν υπόψη σε σχέση με τις ιταλικές εκλογές. Πρώτον, το χαμηλό ποσοστό συμμετοχής. Αυτό σημαίνει ότι ένα σημαντικό ποσοστό των πολιτών δεν «βλέπει» στο παρόν πολιτικό σκηνικό τον εαυτό του. ωΔεν μπορεί να ταυτίσει, δηλαδή, τα δικά του δεδομένα και ζητούμενα με τις υφιστάμενες πολιτικές δυνάμεις και τις προοπτικές που δίνουν. Δεύτερον, είναι η αδυναμία των ευρύτερων προοδευτικών δυνάμεων να βρουν κοινό τόπο, όπως βρήκε το τόξο των δεξιών και ακροδεξιών δυνάμεων του Μπερλουσκόνι, του Σαλβίνι και της Μελόνι.
Σε κάθε περίπτωση δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την ευθύνη των Βρυξελλών που φέρεται πολύ διστακτικά και φοβικά απέναντι σε καθεστώτα τύπου Όρμπαν. Επιπλέον, η οικονομική πολιτική που ακολουθεί «ρίχνει νερό στο μύλο» της ακροδεξιάς. Το είδαμε και στην Ελλάδα την περίοδο των μεγάλων οικονομικών δυσκολιών, όπου η βασική έγνοια της Ευρώπης ήταν να σωθούν οι τράπεζες. Γεγονός που ενόχλησε και ενοχλεί τους πολίτες, παρασύροντάς τους κάποιες φορές προς λάθος κατεύθυνση.
Όσον αφορά τη χώρα μας δύο ζητήματα είναι, επίσης, σημαντικά και χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής. Το πρώτο είναι το μέτωπο της Δημοκρατίας που πρέπει να συγκροτηθεί ενάντια σε οποιαδήποτε μορφή ακροδεξιάς που δυνητικά μπορεί να εμφανιστεί ή είναι παρούσα. Το δεύτερο, που προκαλεί μεγάλο προβληματισμό, είναι ότι «πατενταρισμένα» ακροδεξιά στοιχεία, όπως ο Βορίδης, ο Γεωργιάδης και ο Πλεύρης είναι σήμερα κεντρικά στελέχη της ΝΔ και μέλη του υπουργικού συμβουλίου της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
