Έδωσα μία διαφορετική συνέντευξη, στους Betarades, που τη χάρηκα πολύ.
Γιατί το ποδόσφαιρο και η πολιτική παίζονται στο γήπεδο της κοινωνίας.
Γιατί βλέπω Μουντιάλ από 8 χρόνων.
Γιατί οι γιοί μου που είναι 10 και 12 μου έμαθαν την Μπαμ fc.
Μιλήσαμε για το Μουντιάλ του Μέσι, της Γαλλίας, του Μαρόκου. Για το «μεγάλο ματς» Αργεντινή – Ολλανδία, αλλά και για το Μουντιάλ έξω από τα γήπεδα – να πώς συνδέονται ποδόσφαιρο και πολιτική, που έλεγα παραπάνω.
Γιατί το φετινό Μουντιάλ γίνεται σε μία χώρα που δε σέβεται την ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια, κι όμως η FIFA επέτρεψε να παιχτεί ποδόσφαιρο σε στάδια που κατασκευάστηκαν με το αίμα 6.500 εργατών.
Το 1982, 8 χρόνων, πρωτοείδα Μουντιάλ και… κέρδισα φανέλα του Αντονιόνι. Το ‘86 ανήκε στον «θεό Ντιέγκο». Φέτος είναι η τελευταία παράσταση του Μέσι που παίζει για το «εμείς», αλλά όχι του Κριστιάνο Ρονάλντο που έπαιξε για το «εγώ».
Οι Betarades, ο Θοδωρής και ο Αριστοτέλης, με έβαλαν να θυμηθώ και τα άγχη ενός ανασχηματισμού, ρωτώντας με ποια υπουργεία θα έδινα στους προπονητές των 5 μεγάλων ελληνικών ομάδων. Αυτό είναι λοιπόν το… ποδοσφαιρικό υπουργικό μου συμβούλιο:
Γιοβάνοβιτς: Υπουργός Οικονομικών
Μίτσελ: Υπουργός Εξωτερικών
Αλμέιδα: Υπουργός Ενέργειας
Πάντριου: Υπουργός Πολιτισμού
Λουτσέσκου: Υπουργός Εργασίας
Γιατί, τι είναι ένας σωστός υπουργός, αν όχι καλύτερος προπονητής που υπάρχει;
