07/07/2022
Η έκρηξη τιμών στα βασικά αγαθά, τα τρόφιμα και το ενεργειακό κόστος φέρνει την ανθρωπότητα ενώπιον νέων μαζικών αντιδράσεων από τις κοινωνίες, που πολύ εύστοχα τις περιγράφει σε πρόσφατο άρθρο του ο Economist ως “Hungry and Angry”: «Πεινασμένες και οργισμένες».
Στην τρομακτική εικόνα των ανισοτήτων μέχρι χθες, έρχονται σήμερα να προστεθούν δύο επιπλέον παράγοντες: η κρίση της ακρίβειας και του πληθωρισμού και ο πόλεμος στην ευρύτερη γειτονιά μας. Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και η σύγκρουσή της με τη Δύση.
Η Ευρώπη βιώνει τις επιπτώσεις εντονότερα από ό,τι ο υπόλοιπος αναπτυγμένος κόσμος, πληρώνοντας το έλλειμμα ηγεσίας και την αδυναμία χάραξης μιας αυτόνομης πορείας διαχρονικά.
Στην κρίση που ξεκίνησε το 2008, τα κράτη έσωσαν τις τράπεζες.
Σήμερα, στη θέση των τραπεζών είναι οι εταιρείες του κλάδου της ενέργειας στην Ευρώπη.
Η εθνικοποίηση της Γαλλικής εταιρείας ηλεκτρισμού EDF, που ανακοινώθηκε χθες, είναι το πιο ισχυρό παράδειγμα σε αυτή την κατεύθυνση, και δείχνει μια τάση απολύτως ξένη με πρακτικές της ελληνικής κυβέρνησης, που σε καιρό ενεργειακής κρίσης επέλεξε την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, στερώντας από το κράτος το βασικό εργαλείο για τη διαχείριση της ενεργειακής κρίσης, με γνώμονα την κοινή ωφέλεια.
Το 2015 στην Ελλάδα, η απελθούσα κυβέρνηση μάς άφησε άδεια ταμεία, ουσιαστικά εκτός προγράμματος -αφού δεν είχε κλείσει την πέμπτη αξιολόγηση- και με περίπου 21 δισ. ευρώ πληρωμές για το χρέος μέσα στο έτος.
Το 2019 η νέα κυβέρνηση είχε, ανάμεσα σε άλλα πλεονεκτήματα, ένα μαξιλάρι ρευστότητας 37 δισ. ευρώ και ρυθμισμένο χρέος.
Φοβάμαι ότι σήμερα αποτελεί κυρίαρχη πολιτική τάση στην Ευρώπη ο σχεδιασμός να μη γίνεται με το βλέμμα στο μέλλον. Κυριαρχεί η τάση να κλοτσάμε πάντα το τενεκεδάκι λίγο παρακάτω.
Δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να στρίψουμε επειγόντως το τιμόνι σε άλλη κατεύθυνση.
Χρειάζονται κυβερνήσεις με το βλέμμα στραμμένο όχι στο πολιτικό κόστος, αλλά στις ανάγκες της κοινωνίας και στο αύριο, χρειάζονται θαρραλέες επιλογές και τομές.
Να αλλάξουμε πορεία στον αναπτυξιακό μας σχεδιασμό, να μετασχηματίσουμε το παραγωγικό μας μοντέλο.
Προϋπόθεση είναι η πολιτική αλλαγή, για να μπορέσει η Ελλάδα να βρει το βηματισμό της και να συνεισφέρει στο βαθμό που της αναλογεί, σε μια νέα ευρωπαϊκή στρατηγική, που θα δώσει ξανά ασφάλεια και προοπτική σε κάθε πολίτης της Ένωσής μας.
