12.07.2022 | 23:39
Όταν σχεδόν δυο γενιές έζησαν μια ζωή βλέποντας την να χάνεται, όταν δυο διαδοχικές γενιές είδαν τις αλλεπάλληλες κρίσεις να τους κλείνουν κάθε δρόμο, να τους στερούν το δικαίωμα στο όνειρο, τότε πάντα θα βρίσκεται ένας Λεξ να μιλάει για την αλήθεια τους. Για αυτήν την αλήθεια που δεν είναι ορατή στα mainstream Μέσα, στα Μέσα που πάντα ενοχλούνται, που «χαλιούνται» από εκείνους που τολμούν να αναδείξουν την πραγματική, την ανεπιτήδευτη ομορφιά της ψυχής.
Αυτός είναι ο ρόλος της μουσικής και γενικότερα της Τέχνης: να απελευθερώνει από τους παραμορφωτικούς καθρέφτες το αληθινό και να μας φέρνει κοντά, να καταργεί την απόσταση που νομίζουμε πως μας χωρίζει. Έτσι βρέθηκαν 20.000 άνθρωποι στη Νέα Σμύρνη, βρέθηκαν μαζί και ας μην γνωρίζονταν αναμεταξύ τους, παρόλο που τα μουσικά ραδιόφωνα της πόλης «αγνοούν» τον Λεξ.
Βρέθηκαν εκεί γιατί ο Λεξ μιλάει τη γλώσσα τους: μιλάει για τον κοινωνικό αποκλεισμό και το περιθώριο, για την ανεργία, για την επισφαλή και την ελαστική εργασία, για το ταξικό και απρόσωπο σχολείο, για τους οπαδιλίκι, για τις πιάτσες, για τις βόλτες με το μηχανάκι, για τη δύναμη της φιλίας, για τους τσόγλανους και τους «τσόγλανους», για το να βρίσκεσαι βράδυ Σαββάτου με τρία ευρώ στην τσέπη, για τους άδειους δρόμους, τα στενά διαμερίσματα, για τα ξημερώματα στο μπαλκόνι με μπύρα και το μυαλό να ταξιδεύει, για το φόβο του αύριο αλλά και για την απόφαση να μη σκύψεις το κεφάλι.
Οι στίχοι του Λεξ βρίσκουν ανταπόκριση γιατί μιλάνε για τα ζόρια και τις παγίδες που κάνουν τη νεολαία- ιδίως τη νεολαία- να ασφυκτιά.
Οι στίχοι του προσφέρουν αυτό-αναγνώριση, επιτρέπουν την ταύτιση, αρνούνται τη μιζέρια, είναι στίχοι γειωμένοι σε συγκεκριμένες γειτονιές. Οι στίχοι του είναι ανοιχτές επιστολές που βέβαια δεν απευθύνονται σε όλους, δεν αφορούν όσους κέρδισαν από την κρίση, δεν ενδιαφέρουν τους ειδικούς των γραφείων με το ιδεολογικό «αλληθώρισμα» υπέρ των συμφερόντων που τους ακριβοπληρώνουν.
Έχουν αιτία αυτά που τραγουδάει ο Λεξ. Το χρέος που καλούνται να πληρώσουν οι νέοι και οι νέες δεν το δημιούργησαν, δεν είναι υπεύθυνοι- υπεύθυνες και αντιλαμβάνονται την αδικία, νιώθουν προσδιορισμένο τον θυμό, δεν ξεγελιούνται πια, μεγάλωσαν, δεν είμαστε στο 2010, ακούν τις υποσχέσεις άδειες, θέλουν το δικό τους σπίτι αλλά βλέπουν που έχουν φτάσει τα ενοίκια και ο λογαριασμός της ΔΕΗ, ακόμα και το καλοκαίρι το στερούνται, αρκεί να δει κανείς τις τιμές στα ακτοπλοϊκά, στα διόδια, στα δωμάτια, στη βενζίνη, τουρισμός μόνο για ξένους πια.
Υπάρχει πολιτική σε όλο αυτό; Μπορεί η οργή της νεολαίας να μεταμορφωθεί σε ριζοσπαστισμό; Ο ΣΥΡΙΖΑ νομοθέτησε την ψήφο στα 17. Μπορεί αυτή η ψήφος να γίνει δύναμη κοινωνικής ανατροπής; Αρκεί η ψήφος, μια φορά στα 4 χρόνια; Πως θα περάσουμε από τον καταγγελτικό λόγο στην αποφασιστική δράση; Ένα μέρος της απάντησης σε αυτές τις ερωτήσεις βρίσκεται στους στίχους και στις μουσικές του Λεξ και των άλλων καλλιτεχνών της νεολαιίστικης μουσικής. Χωρίς καιροσκοπισμούς, χωρίς κομματικές πελατειακές λογικές, είναι επείγουσα ανάγκη να αφουγκραστούμε, να συναντηθούμε, να σχεδιάσουμε, να πράξουμε, από κοινού.
Γιατί σε όλους μας αλλά ιδιαίτερα στη νεολαία αξίζει κάτι πολύ καλύτερο από αυτό που ζούμε.
Πηγή: https://eretikos.gr/politismos/anakalyptontas-to-fainomeno-lex/520533/
